ذوالقرنين مركب از دو كلمه است:
1- "ذو" كه در لغت به معني صاحب است( در حالت نصب آن «ذا» و در حالت جر «ذي»).[1]
2- "قرْن" كه در لغت به معني جمع كردن میباشد، اقتران از همين ريشه اجتماع دو چيز يا چيزهاست،[2] به استخوان شاخ نيز "قَرن" گويند.[3]
1. قرشي، علي اكبر، قاموس قرآن، تهران، دارالكتب الاسلاميه؛ 1376، چاپ هفتم، ج 3، ص 29
2. قاموس قرآن، همان، ج 5، ص 309
3. راغب اصفهاني، مفردات، تهران، مرتضوي، 1369، اول، ج 3، ص 177