آیه اولی الامر

«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ...»(نساء- 59) بعد از آن كه از دعوت به عبادت خدا به تنهايى و دعوت به شرك نورزيدن، و گستردن احسان در بين همه طبقات مؤمنين، و مذمت كسانى كه به اين طريقه پسنديده خرده مى‏گيرند، و مردم را از احسان و انفاق باز مى‏دارند، بپرداخت، در اين آيه به اصل مقصود برگشته، با زبانى ديگر چند فرع جديد را بر آن متفرع مى‏سازد،
امامان دوازده گانه اولوا الامر از دو كلمه «اولوا» و «الامر» تركيب يافته است. «اولوا» به معناى صاحبان و مالكان، جمعى است كه از لفظ خود مفردى ندارد. بعضى گفته اند: اسم جمع و مفرد آن «ذو» است. اولوا همواره به شكل اضافه به امر محسوس يا معقول به كار مى رود؛ مانند: اولوا الارحام، اولوا القربى، اولوا العلم، اولوا الفضل، اولوا الامر[28] و الامر به معناى فرمان، شأن (كار) و شيئ است.[29]
اشاره خداوند در آيه ٥٩ سوره نساء به مؤمنان دستور مي­دهد كه از خداوند و پيامبر «صلي الله عليه و آله و سلم» و اولي الامر اطاعت كنند. واجب بودن اطاعت خدا و پيامبر «صلي الله عليه و آله و سلم» معلوم است، امّا اين كه منظور از «اولي الامر» چه كساني­اند، كه اطاعت آنان هم رديف اطاعت خدا و پيامبر «صلي الله عليه و آله» شمرده شده است، در ميان مفسران فريقين مورد گفتگو است. در اين نوشتار سعي بر اين است كه «اولي الامر» از ديدگاه مفسران شيعه و سني مطرح و بررسي شود.