آیه ولایت

«إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ (55) وَ مَنْ يَتَوَلَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُونَ» (مائده - 56) جز اين نيست كه ولى شما خداست و رسول او و آنان كه ايمان آورده اند، همان ايمان آورندگانى كه اقامه نماز و اداى زكات مى كنند در حالى كه در ركوع نمازند . و كسى كه خدا و رسولش و اين مؤمنين را دوست بدارد در حزب خدا كه البته سرانجام غلبه با آنها است وارد شده است .
تفاوت اساسی دیدگاه های فریقین درباره آیات ۵۵ و ۵۶ سوره مائده (که به آیات ولایت نامبردارند) به موضع آنان نسبت به مورد نزول این آیات درباره تصدق انگشتر در رکوع نماز به وسیله امام علی - علیه السلام - وابسته است.
«إنَّما ولِیکُم اللّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یقیمُونَ الصَّلاةَ و یؤتونَ الزکاةَ وَ هُم راکِعُون»؛ فقط سرپرست و ولی شما خداست و رسول خدا و آنان که ایمان آورده اند؛ آنانی که نماز را بر پا می دارند، و در حال رکوع زکات(صدقه) می دهند. (سوره مائده، آیه 55) ولایت و سرپرستی در اصل برای خداست و او این ولایت را به هر کسی که اراده کند می سپارد.
سبب نزول آيه ولايت «انمّا وليكم الله و رسوله و الذين آمنوا الذين يقيمون الصلاة و يؤتون الزكاة و هم راكعون» مائده / 55 همانا ولى شما خدا و پيامبرش و كسانى اند كه نماز به پا مى دارند و در حال ركوع، زكات مى پردازند. اين آيه در اصطلاح آيه ولايت ناميده مى شود و بسيارى از اهل تفسير و روايت و تاريخ، از آن به همين عنوان ياد كرده اند، البتّه در برخى موارد، آيه (زكات به خاتم) نيز ناميده شده است.
مقدّمه تفسير المنار يكى از مهم ترين تفاسير سده چهاردهم است كه با نگاهى نو و رويكردى هدايت جويانه به تفسير قرآن پرداخته است.
برترين نعمت معنوی در سراسر جهان هستي همه نعمت‏هاي مادي و معنوي از سوي خداي سبحان است: ««و ما بكم من نعمة فمن اللّه1؛ نعمتهايي كه انسانهاي عادي هرگز توان شمارش آن را ندارند: «و إن تعدّوا نعمة اللّه لا تحصوها».2
در اين مقاله سعى شده ‏است  با استناد به شواهدى از لغت و احاديث و آيات ثابت  شود كه مفاد آيه‏ شريفه‏ «ولايت» در خصوص ولايت على(علیه السلام) به معناى جانشينى او پس از پيامبر است و اين مفاد هيچ منافاتى با سياق آيه ندارد.