اهل بیت در قرآن

چرا نام ائمه(علیهم السلام) و مقام پيشوايي آنان در قرآن تصريح نشده است؟ پيشينة اين پرسش به عصر ائمة معصومين مي رسد و نصوص روايي بر جاي مانده در مصادر فريقين شاهد آن است. ـ كه برخي از آنها را خواهيد ديد ـ در پاسخ به اين پرسش سه ديدگاه مطرح است:
اهل البيت(علیهم السلام) في حياة الرسول(صلی الله علیه و آله و سلم)  
اهل الذكر تركيبى اضافى و مركب از «اهل» و «ذكر» است. واژه أهل به معانى سزاوار و لايق به چيزى، مختار و منتخب، خاندان، خويشان، عيال و فرزندان، ملت و امت و ... آمده است[1] كه قدر جامع همه آنها تعلق، سنخيت، أنس و الفت داشتن با چيزى و اختصاص داشتن به آن است. البته هرچه تعلق چيزى به چيزى بيشتر باشد اختصاص بدان شديدتر است و هر چه اختصاص شديدتر باشد صدق عنوان «اهليت» قوى تر خواهد بود.[2]
اثبات حقانيت پيامبر اکرم و ائمه علیهم السلام ماجراي مباهله و آيه معروف به آن از جمله آياتي است كه ذكر و يادآوري آن اطمينان خاطر انسان را افزايش مي دهد و او را در اعتقاد و تشخيص راه درست، مطمئن تر و راسخ تر مي كند و بيش از پيش ايمان به صدق و راستي دين اسلام و سرمشق عملي آل رسول الله را در انسان برمي انگيزاند. مقاله حاضر در مقام تبيين آيه مباهله در قرآن است كه اينك با هم آن را از نظر مي گذرانيم.
اهل بيت (علیهم السلام) براساس آيات قرآن و حديث متواتر ثقلين، همتاى قرآن بوده، تمسك به يكى از آن دو، بدون ديگرى، مساوى با ترك هر دو است و دستيابى به دين كامل، در پرتو تمسك به آيات و روايات امكان پذير است. در حقيقت، قرآن و عترت، عصاره نبوت و تداوم بخش رسالت هستند و هدايت بشر را تا روز قيامت تضمين مى كنند. [1]