اهل بیت و قرآن

در روايات معصومين (علیهم السلام) اوصاف فراوانى براى قرآن ذكر شده است كه به برخى از آنها اشاره مى شود:

چكيده دانش فقه، برشاخسار شجره طيبه وحى(قرآن) روييد، از تراوش فيض ربّانى، شادابى يافت، به برگ وبار نشست وبهره ها داد. امّا در گذر ايّام، آن الفت برقرار نماند وغربت فقه ازقرآن، نمايان تر شد. فقه شيعى در عصر حضور، با قرآن پيوند داشت. امامان(ع) بارها اظهار مى داشتند که آنچه بيان مى دارند، درقرآن ريشه دارد. برهرگفته خويش، شاهد وحى به همراه داشتند. شاگردان ايشان، با اين خوى پرورش يافتند. دراحکام فقهى، در جست وجوى مبناى قرآنى آن بودند.

در روايات تفسيرى اهل بيت(عليهم السلام)از راه هاى مختلفى كه در عرف عقلا براى فهم كلام رايج است استفاده شده كه يكى از آن راه ها توجه به قراين كلام است و از جمله قراين، سخنانى است كه گوينده در جاى ديگرى گفته و توجه به آن در فهم بخش هاى ديگرى از سخن وى تأثير دارد و مراد او را روشن مى سازد.

چكيده ترديدى نيست كه امكان فهم آيات الهى براى همگان وجود دارد، اگرچه قرآن از حيث دلالت يا آسان بودن دشوارى فهم داراى مراتبى است و هركسى را بجز راسخان در علم (= اهل بيت)، ياراى نيل به اعماق و بواطن و تأويل هاى آن نيست. آن بزرگواران نيز از طريق روايات متعددى كه از آنان به ما رسيده، مردم را به بهره گيرى از قرآن فراخوانده اند.