وصف بهشت

اجتناب و دوری کردن از سخنان لغو و بیهوده، تا آن اندازه ارزشمند و با اهمیت است که در چند جای قرآن از«نبودن سخنان لغو و بیهوده در بهشت»، به عنوان یکی از ویژه ترین نعمت ها و صفت های بهشت یاد شده است. آیاتی مانند:
تمامی مباحث پیرامون معاد، به دو نکته ختم می شود: 1. بهشت 2. دوزخ.
گروه هایی که به خاطر اعمال ستمگرانه خویش در دنیا، مستوجب عذاب الهی شده اند «از درهای هفتگانه دوزخ، که هر یک مخصوص گروهی از پیروان شیطان است، وارد جهنّّم می گردند.»(سوره حجر، آیه 44).1 دوزخ، به بیان قرآن هفت «در» دارد؛ اما درهای بهشت در چهار آیه قرآن، به طور مطلق و بدون تعیین تعداد آمده است.2 ولی در احادیث،برای بهشت،هشت در بیان گردیده است. امام جعفر صادق(علیه السلام) فرموده است: «بدانید که بهشت هشت در دارد و عرض هر دری، به اندازه چهل سال راه است.»3
همانطور که می دانیم خداوند متعال در آیات شریف قرآن کریم تصویری از ویژگی‏ها و خصوصیات بهشت و شرح و توصیف زندگی بهشتیان را تبیین می کند که بررسی دقیق این آیات (که در اکثر آنها خداوند متعال مؤمنان با ایمان وپرهیزکار را به چنین پاداشی بشارت می‏دهد) علاوه بر نمودار ساختن هدف خداوند متعال از خلقت و دوستی و لطف بی نهایت نسبت به انسان، می‏تواند موجب انگیزه و دلگرمی و ایجاد شور و شوق در انتخاب راهی باشد که انسان همواره و به ‏طور فطری در پی آن بوده است.
به ‏دنبال ارائه تصوير بهشت و بهشتيان در قرآن كريم در شماره 119 مجله گلستان قرآن، اكنون با سير در آيات قرآن به تماشاي نعمت‏هاي سرشار از زيبايي و عظمت درون بهشت مي‏نشينيم و به ترتيب به بحث و بررسي درباره بهره ‏مندي هريك از آنها مي‏پردازيم.
بهشت واژه فارسى اوستايى واهيشت = (vahishta) به معناى جهان برتر، عالم نيكوتر ـ ضد «دژنگهو» به معناى دوزخ ـ است. واهيشت مركب از «واهو» (Vahu) به معناى خوب و «ايشت» (Esht)علامت تفضيل و صفت براى موصوف محذوف «انگهو» يعنى جهان است[1] و آن جايى است خوش آب و هوا و فراخ نعمت و آراسته كه نيكوكاران پس از مرگ در آن مخلدند.[2]در فارسى به بهشت، فردوس و مينو نيز گفته مى شود.[3]
بوستان و درختزار در نقش نعمتى الهى و نماد قدرت خداوند باغ واژه فارسى درى و ميانه، به معناى تكه زمين بوده[1] كه در عربى نيز رايج است.[2] در فارسى از باغ به «بوستان» كه تركيبى پهلوى از «بوى» (رايحه) و پسوند مكان «ستان» است[3] نيز ياد مى شود؛ همچنين به هر محوطه محصور كه داراى درخت و زراعت و گلهاى خوشبو باشد باغ گفته مى شود.[4]
اشاره: قرآن كريم در بسياري از آيات خود تصويري از ويژگي‏هاي بهشت و اوصاف زندگي بهشتيان ارائه مي‏دهد كه مطالعه در اين آيات ـ كه در جاي‏ جاي آنها خداوند مؤمنان پرهيزكار را به چنين پاداشي بشارت مي‏دهد ـ علاوه بر نمودار ساختن هدف باري‏ تعالي از خلقت و دوستي بيكرانش نسبت به انسان، مي‏تواند موجب انگيزه در انتخاب راهي باشد كه انسان همواره و به ‏طور فطري در پي آن بوده است. هم‏چنين درك درست اين آيات مي‏تواند راهنمايي باشد كه پيش از مرگ نيز انسان را از يك زندگي بهشتي بهره‏ مند نمايد.