نشانه های قیامت

قرآن كريم قيامت را پايان جهان معرفى می كند و آغاز جهانى ديگر. اين كتاب آسمانى در آيات متعددى سخن از حوادثى می گويد كه در آستانه قيامت رخ می دهند و برخى از آنها نشانه هاى قيامت شمرده می شوند. مفسران و صاحب‏نظران علوم كيهان شناسى در مورد پايان جهان فعلى به چند دسته از آيات نظر دارند:
همه اديان الهي در دو موضوع پايان تاريخ و پايان جهان سخن گفته و اظهار نظر كرده اند. بشر به مقتضاي حب ذات و طبيعت جستجوگرش همواره به آغاز و انجام جهان و خود مي انديشيده است، با اين همه آن چه براي او مهم تر مي نمايد انجام اين دو امر است. به سخني ديگر از مهم ترين دغدغه هاي فلسفي انسان دانش به فرجام بشر نه تنها در زمين بلكه در جهان مادي اي است كه ما از آن به عالم تعبير مي كنيم.
پايان برزخ مدتى پيش از برپايى قيامت بزرگ، حادثه شگفتى عالم را فرامى‏ گيرد؛ زمين و آسمان را به لرزه در مى ‏آورد؛ موجودات را دستخوش مرگ مى ‏نمايد و نظام هستى را دگرگون مى ‏سازد. پس از مدتى، در آغاز برپايى قيامت، انقلابى شگفت‏ تر از انقلاب پيشين صورت مى‏ پذيرد و تمام موجودات را در پيشگاه خدا حاضر مى ‏كند!
اشراط جمع «شَرَط» به معناى نشانه[1] يا ابتداى شىء است[2] و ساعت به جزئى از اجزاى شبانه روز گفته مى شود[3] و مقصود از آن در اينجا قيامت است[4]، بنابراين، مراد از اشراط الساعه نشانه هايى است كه پيش از قيامت يا در آستانه ظهور قيامت، واقع مى شود.