حضرت ذوالکفل

ذوالكفل يكى از پيامبران بنى ‏اسرائيل و فرزند ايوب است كه در روم سلطنت نيز داشت و چون مردم را به جهاد با دشمن دعوت كرد، بهانه‏ هايى آوردند. بعضى از مفسران نيز ذوالكفل را لقب حزقيال دانسته و مفاد آيات 244 و 245 سوره بقره را به‏او مربوط مى‏ دانند كه مى‏ فرمايد:

قومى كه عده ايشان هزاران نفر بود از ترس مرگ خانه‏ هاى خود را ترك كردند و خداوند ايشان را گفت: بميريد. سپس آنان را زنده ساخت. آرى خداوند بر مردم صاحب فضل است ولى بيشتر مردم نادانند.

برخى گفته ‏اند، اين قوم از ترس جهادى كه پيغمبر زمان، ايشان را به آن دعوت كرده بود جلاى وطن كردند.(1)

برخى ديگر از مفسران وى را همان يوشع يا الياس و يا ذكريا دانسته‏ اند.(2)

نام او در قرآن دو بار و آن هم همراه با مدحى آشكار آمده است:

«وَإِسْمعِيلَ وَإِدْرِيسَ وَذَاالْكِفْلِ كُلٌّ مِنَ الصّابِرِينَ * وَأَدْخَلْناهُمْ فِى‏رَحْمَتِنا إِنَّهُمْ مِنَ الصّالِحِينَ»(3)

(و اسماعيل و ادريس و ذوالكفل را ياد كن كه همه از شكيبايان بودند. و آنان را در رحمت خود داخل نموديم، چرا كه ايشان از شايستگان بودند.)

«وَاذكُرْ إِسْمعِيلَ وَالْيَسَعَ وَذَا الكِفْلِ وَكُلٌّ مِنَ الأَخْيارِ»(4)

(و اسماعيل و يسع و ذوالكفل را به يادآور كه همه از نيكانند.)

  • (1). خزائلى، اعلام قرآن، ص 332.
  • (2). بهاء الدين خرمشاهى، قرآن شناخت، ص 204.
  • (3). انبياء (21) آيات 85 - 86.
  • (4). ص (38) آيه 48.