در مدّتی كه ابراهیم در سرزمین بابل بود، جمعی، از جمله حضرت لوط ـ علیه السلام ـ و ساره به او ایمان آوردند، او با «ساره» ازدواج كرد، از طرف پدر ساره، زمینهای مزروعی و گوسفندهای بسیار، به ساره رسیده بود، ابراهیم ـ علیه السلام ـ مدتی در ضمن دعوت مردم به توحید، به كشاورزی و دامداری پرداخت، تا این كه تصمیم گرفت از سرزمین بابل به سوی فلسطین هجرت كند و دعوت خود را به آن سرزمین بكشاند، اموال خود از جمله گوسفندهای خود را برداشت و همراه چند نفر با همسرش ساره، حركت كردند.
ولی از طرف حاكم وقت (بقایای دستگاه نمرودی) اموال ابراهیم ـ علیه السلام ـ را توقیف كردند.
ماجرا به دادگاه كشیده شد، ابراهیم ـ علیه السلام ـ در دادگاه، خطاب به قاضی چنین گفت:
«من (و همسرم) سالها زحمت كشیدهایم و این اموال را به دست آوردهایم(1) اگر میخواهید اموال مرا مصادره كنید، بنابراین سالهای عمرم را كه صرف تحصیل این اموال شده، بر گردانید.»
قاضی در برابر استدلال منطقی ابراهیم، عقب نشینی كرد، و گفت: «حق با ابراهیم است.»(2)
ابراهیم ـ علیه السلام ـ آزاد شد و همراه اموال خود به هجرت ادامه داد و با توكل به خدا و استمداد از درگاه حق، حركت كرد، تا تحول تازهای در منطقه جدیدی به وجود آورد، سخنش این بود كه:
«إِنِّی ذاهِبٌ إِلى رَبِّی سَیهْدِینِ؛ من (هر جا بروم) به سوی پروردگارم میروم، او راهنمای من است، و با هدایت او ترسی ندارم».(3)