ادب

بشر به عنوان جزیی از کل موجودات تحت هدایت تکوینی و به عنوان اشرف مخلوقات، در مسیر هدایت تشریعی الهی واقع شده است. در این مسیر راهنمیانی چون پیامبران ـ صلوات اللّه علیهم اجمعین ـ که خود هدایت یافته اند، مسؤولیت به مقصد رساندن انسان را بر عهده دارند. در این میان توجّه به ادب ایشان، در درجه اول در مقابل پروردگار و در وهله دوم در مقابل مردم، می تواند راهگشای زندگی عملی ما باشد. چرا که خداوند ایشان را مؤدب به آداب خویش نموده است: «و جَعَلناهم أئِمةً یهدونَ بِأمرِنا وَ أوحَینا إلَیهِم فِعلَ الخَیراتِ و إقامَ الصَّلاةِ…؛

چکيده: قرآن كريم كه «هُديً لِلنّاسِ»[1] و «هُديً لِلمُتَّقينَ»[2] است، براي هدايت انسان به سوي الله بر پيامبر خاتم(صلی الله علیه و آله و سلم) نازل شد و دستور «تعليم حكمت، كتاب و تزكيۀ مردم»[3] را به آن حضرت ابلاغ نمود. سيرۀ رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بيت(علیهم السلام) آن حضرت، بهترين منابع و مآخذي است كه بشر با اطمينان كامل از صحّت و اتقان مفاهيم و آموزه­هاي هدايت­گرانۀ آن بتواند بهترين مايۀ تمسّك و عمل قرار دهد.